Aktualności :: Parafia Pomyków

Wielki Post 2023

V Niedziela Wielkiego Postu

W V niedzielę Wielkiego Postu w wielu krajach utrwalił się zwyczaj zasłaniania krzyży. Od XI wieku zasłaniano całe ołtarze wielką zasłoną na czas przygotowania do świąt paschalnych. Zasłona była symbolem żalu i pokuty, którym człowiek powinien się oddać, aby mu wolno było znowu popatrzeć na Boski majestat po okresie oczyszczenia.

Natomiast w XIII w. pojawił się zwyczaj zasłaniania krzyży na czas rozważania męki Pańskiej. Ponieważ w średniowieczu krzyże były wysadzane złotem i perłami, a Chrystus był ukazywany jako Zwycięski Zmartwychwstały Pan, przysłaniano je ze względu na swego rodzaju post dla oczu.

Dziś zasłaniamy krzyże, aby zatęsknić za widokiem ukrzyżowanego Pana, aby na nowo na niego spojrzeć w Wielki Piątek, gdy zostanie odsłonięty na naszych oczach w obrzędzie adoracji krzyż

IV Niedziela Wielkiego Postu LAETARE

„Raduj się, wesel się Jerozolimo”. To wezwanie do radości wydaje się czymś niezwykłym, jeśli zważymy na fakt, że właśnie jesteśmy na półmetku Wielkiego Postu. A jednak – w tym czasie pokuty słyszymy nawoływanie do tego, by się radować. Kościół odpowiada na to wołanie. Dziś kapłani przyodziewają różowe szaty, porzucają wielkopostny fiolet. Dziś też można ozdabiać ołtarz kwiatami i podczas liturgii używać instrumentów muzycznych.
Tradycja niedzieli Laetare sięga do początków chrześcijaństwa.
Zanim bowiem ustalono 40-dniowy post, czas pokuty rozpoczynał
się od poniedziałku po IV niedzieli dzisiejszego Wielkiego Postu. Niedziela Laetare była więc ostatnim dniem radości.
Od XVI wieku tego dnia, zwanego również „Niedzielą Róż”, w Rzymie
w Bazylice św. Krzyża papież święcił złotą różę i wręczał ją osobie zasłużonej dla Kościoła. Zgromadzeni w Bazylice wierni obdarowywali się kwiatami symbolizującymi piękno, ale i ból cierpienia (liturgia.pl)

Droga krzyżowa i Gorzkie żale

Wraz ze Środą Popielcową weszliśmy w okres Wielkiego Postu. W kościołach rozlegają sie
nawoływania do jak najczęstszego uczestnictwa w praktykach wielkopostnych, by można na sobie doznawać owocόw zbawczych wynikających z męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Chodzi tu głόwnie o uwolnienie się od
grzechu i uzyskanie spokoju serca, a przez to wspomożenie tych, ktόrzy czują
się jeszcze zniewoleni, w tym dusze w czyśćcu cierpiące. Taki jest właśnie
głόwny cel wszelkich praktyk wielkopostnych. Wymaga to chęci nawrόcenia
i przylgnięcia sercem do samego Boga. Drogą jest tylko i wyłącznie Jezus
Chrystus. Jego miłość wyrażona w postawie męki i śmierci na krzyżu ma być dla
nas pierwszorzędnym bodźcem nawrόcenia. Dlatego w Wielkim Poście podkreśla
się szczegόlnie te praktyki, ktόre podkreślają właśnie ten aspekt Jego miłości;
tym samym mają one pobudzić naszą miłość i dziękczynny powrόt do Boga.

Początki Praktyka
Kościoła wyrobiła w swej długiej historii dwie formy pobożności wielkopostnej:
Drogi krzyżowej i Gorzkich żali. Obydwie formy mają charakter pobożności
ludowej od początku krzewionej z powodzeniem przez prosty lud wierny.
Oddziaływanie tych praktyk wydawało się bardzo skuteczne, tym bardziej że
dawniej prosty lud z reguły nie umiał pisać i czytać, więc nabożenstwa te
posługując się obrazami (stacjami drogi krzyżowej) i krόtkimi pieśniami
ludowymi (znanymi na pamięć) służyły jako silny bodzieć poruszający uczucia,
a przez nie całą duszę do nawrόcenia, miłości Boga i licznych dzieł miłosierdzia.
Pierwsza forma, drogi krzyżowej, jest dziś bardziej powszechna, tzn. znana w
całym Kościele, druga raczej charakterystyczna dla terenόw Polski, związana z
pobożnością polską.
Idea pobożności ludowej związanej mocno z działaniem na uczucia ludzkie
powstała w XII w. w środowisku cysterskim, a pόźniej przeszła swoją praktyczną
prόbę wraz z rozprzestrzenianiem się w XIII-wiecznej Europie zakonόw
żebraczych: fanciszkanόw i dominikanόw i ich nowymi formami ewangelizacyjnymi.
Szczegόlnie ci pierwsi zasłynęli z rewolucyjnych jak na owe czasy form dotarcia
z ewangelią do prostego ludu poprzez stosowanie ludowego języka, posługiwanie
się ich mentalnością i stylem. Tak powstały np. szopki bożonarodzeniowe, jasełka,
stacje drogi krzyżowej, czy pieśni ludowe.

Droga Krzyżowa

Nabożeństwo
Drogi krzyżowej miało za zadanie przypomnieć ludowi o cenie życia jaką zapłacił
Jezus dokonując naszego odkupienia. Sytuacja XII-wiecznej Europy, ktόra w
wyniku wypraw krzyżowych dopiero co zdobyła Jerozolimę, dała możliwość udania
się do samej Jezrozolimy, aby przejść szlakiem krzyżowej męki Jezusa i w ten
sposόb odwdzięczyć się Bogu, prosząc o wybaczenie za grzechy własnego życia lub
bliskich. Nie wszystkich jednak było stać by się tam udać, szczegόlnie
poszkodowany był tu ubogi lud wierny. Franciszkanie wyszli im na pomoc tworząc
tzw. drogi krzyżowe, początkowo w pobliskich miejscach pątniczych, do ktόrych
udawano się podczas szczegόlnych uroczystości, a pόźniej w samych parafiach. W
oparciu o Pismo św. utworzono 14 (czasem 15) stacji drogi krzyżowej,
wspominając podczas każdej z nich ważniejsze momenty z drogi krzyżowej Jezusa.
Mamy tu więc przygotowanie się Jezusa do męki, biczowanie, niesłuszne
oskarżenie, spotkanie z Matką i innymi ludźmi, jego upadki pod ciężarem krzyża,
obnażenie z szat, samo ukrzyżowanie, agonię i złożenie do grobu. Czasami na
końcu dodawano stację pustego grobu, czyli zmartwychwstania Chrystusa, by samo
nabożeństwo nie przyjęło charakteru deprymującego, ukazując szczęśliwy koniec i
owoc tej męki. Wszystkie te stacje były szkicowane, rysowane, malowane, ryte
lub rzeźbione na pergaminie, papierze, płόtnie, drewnie, miedzi czy innym
dostępnym materiale i umieszczone w obejściach kościoła a z czasem w samych
Kościołach. Podczas poszczegόlnych stacji nie tylko rozważano konkretne momenty
z drogi krzyżowej, ale także odnoszono je do aktualnego życia i sytuacji. W tej
postaci celebrujemy dziś drogę krzyżową w naszych kościołach w każdy piątek
Wielkiego Postu, jako że Jezus umierał właśnie w Wielki Piątek.

Gorzkie żale

Nabożeństwo
Gorzkich żali ma trochę krόtszą historię (XVII/XVIII w. krzewione przez bractwo
św. Rocha i misjonarzy św. Wincentego a Paulo) i zawężony zakres oddziaływania
ograniczony do terenόw dawnej i dzisiejszej Polski, chociaż przez Polonię
dociera rόwnież poza granice naszego kraju. Choć jego przeznaczenie i sposόb
działania są podobne: pobudzić lud wierny do miłości Boga, nawrόcenia i dzieł
miłosierdzia, to jednak forma jest inna. Korzysta się tu przede wszystkim z
pasyjnej (gorzkiej) pieśni ludowej, ktόre lud znał na pamięć i ktόre
odśpiewywał na klęcząco przed wystawionym Najświętszym Sakramentem podczas
specjalnego niedzielnego nabożeństwa, w miejsce odmawianych z reguły w tym
czasie nieszporόw, czyli wieczornych modlitw psalmami. W ten sposόb widzi się
przedmiot miłości (Jezusa ukrytego w Najświętszej Hostii) i wdzięcznie rozważa
się Jego gorzką mękę w trzech etapach, zależnie od przypadającej niedzieli
Wielkiego Postu:

-przygotowanie
Jezusa na śmierć: modlitwa Jezusa w Ogrόjcu aż niesłusznego oskarżenia przed
sądem,
-okrutna męka: oskarżenie przed sądem aż do cierniem ukoronowania,
-sama śmierć na krzyżu.

Nabożeństwo ma trzy elementy: najpierw śpiewa się pieśń na rozgrzanie (pobudzenie) serca do
miłości Jezusa (tzw. pobudka), odsłaniając samą treść rozmyślania; pόźniej w
śpiewie sama dusza rozważa straszny los Jezusa przechodzącego swόj etap męki
(tzw. lament duszy); wreszcie towarzyszy się Maryi w jej bόlu z powodu tej męki
(tzw. rozmowa duszy z Matką Bolesną). Z reguły dochodzi jeszcze kazanie kapłana
lub diakona uwypuklające jakiś element odśpiewanego dramatu, by ukazać jego
ciągłą żywotność i aktualność dla wspόłczesnego pokolenia. Cały czas uczestnik
nabożeństwa czuje się włączony w dramat i atmosferę męki, przechodząc
poszczegόlne jej etapy, już to z Jezusem, już to z Maryją.

Owoce duchowe

Droga krzyżowa i Gorzkie żale stały się w ten sposόb niezastąpionymi nabożenstwami
wielkopostnymi pozwalającymi wiernym pobudzić ich serca do żalu i nawrόcenia
oraz do miłosnej wdzięczności za dar odkupienia Chrystusa. Jeśli ktoś uważa, że
te formy są zbyt proste i naiwne (choć jest w tym trochę prawdy, stosują one
bowiem staropolski archaiczny język i odzwierciedlają mentalność ludową), to
jednak poza szybko przemijalnymi klatkami filmu czy przedstawieniem teatralnym
na ten temat (np. Pasja M. Gibsona), nie ma dziś lepszych form przeżywania Męki
Pańskiej i przygotowania się do przeżywania świąt wielkanocnych. Ponadto film i
teatr nie jest nabożeństwem dającym moc żywszego uczestnictwa, jest to raczej
show, w ktόrym czujemy się biernymi odbiorcami. Wspomniane nabożeństwa
wielkopostne są częstsze (w każdy piątek i niedzielę) i mają miejsce w
kościele, co daje im dodatkowy atut powagi, skupienia i modlitwy. Nie wiem czy
w naszej dobie znajdzie się dziś skuteczniejsze formy przygotowania się do daru
Zmartwychwstania Chrystusa i nawrόcenia. Dlatego należy zachęcać wszystkich do
udziału w tych Nabożeństwach. ( żródłó: http://www.jakatolik.com)

ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO - 2 LUTY;
to także dzień Życia Konsekrowanego potocznie zwane Święto Matki Bożej Gromnicznej

2 lutego Kościół obchodzi święto Ofiarowania Pańskiego.
W ten sposób cały lud Boży przeżywa na nowo to, co wydarzyło się w świątyni
Jerozolimskiej - Maryja wraz z Józefem ofiarowała Dzieciątko Jezus Bogu Ojcu, a
Symeon ogłosił, że nowo narodzony Syn Boży jest Światłem świata i Zbawieniem
narodów.

W 1997 r. Jan Paweł II właśnie w to święto ustanowił Światowy Dzień Życia
Konsekrowanego, stwarzając okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad
darem życia poświęconego Bogu. Matka Najświętsza ofiaruje Panu Bogu największy
Dar, jaki otrzymała - Syna, Jezusa Chrystusa, a tym samym składa w ofierze
siebie. Podobną ofiarę, z siebie samych w miłości do Chrystusa, składają osoby
konsekrowane. Podkreślił to Jan Paweł II, mówiąc: "Ofiarowanie Jezusa
staje się wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia dla tych, którzy
powołani są, aby odtworzyć w Kościele i w świecie, poprzez rady ewangeliczne
«charakterystyczne przymioty Jezusa, dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo»"
(Vita consecrata, nr 1).

https://www.gosc.pl/doc/2894938.Dzis-Boze-Narodzenie

boze-narodzenie-2022.docx (13.64 KB)

Adwent 2022

Adwent (łac. advenio - przychodzić) w Kościele katolickim
jest to czas na duchowe przygotowanie do powtórnego
przyjścia Jezusa Chrystusa, a także czas radosnego
oczekiwania na Boże Narodzenie.
Adwent zaczyna się od I nieszporów czwartej z kolei poprzedzającej
Święto Bożego Narodzenia niedzieli, która wypada najbliżej
30 listopada. Trwa od 23 do 28 dni (4 niedziele)
aż do zmierzchu 24 grudnia.

Kiedy zaczyna się Adwent?
W 2022 roku Adwent rozpocznie się 27 listopada, a zakończy
24 grudnia i będzie trwał 27 dni.

Ile trwa Adwent?
Adwent jest okresem rozpoczynającym kolejny rok liturgiczny.
Adwent pojawił się dopiero po ustaleniu stałej daty świąt Narodzenia Pańskiego, co miało miejsce w Rzymie w połowie IV wieku.
Data Uroczystości Bożego Narodzenia została wyznaczona na 25 grudnia czyli na dzień przesilenia zimowego. W kalendarzu rzymskim
obchodzono wówczas dzień narodzin Słońca Niezwyciężonego
(Sol invictus). Wcześniej między 17 a 23 grudnia w starożytnym Rzymie
obchodzono Saturnalia, które były czasem radosnego świętowania
i pojednania ponieważ świętowali zarówno wolni Rzymianie jak
i niewolnicy. Obecnie ten tydzień jest drugim okresem adwentu,
który dla chrześcijan jest okresem bezpośredniego przygotowania
do uroczystości Bożego Narodzenia.

Liturgia Kościoła dzieli Adwent na dwie części. Pierwsza
część trwa od początku Adwentu do 16 grudnia włącznie, a druga
część trwa od 17 grudnia do 24 grudnia. Pierwsza część Adwentu ma na
celu przygotowanie na ostateczne przyjście Chrystusa u końca
czasów, natomiast druga część jest bezpośrednim przygotowaniem do
uroczystości Bożego Narodzenia.

Symbole i zwyczaje Adwentowe
Z okresem Adwentu związane są różne symbole i zwyczaje.
Wieniec adwentowy zrobiony jest z gałązek drzewa iglastego, najczęściej
ze świerku i sosny. W kolistym wieńcu umieszcza się 4 świece.
Każda ze świec symbolizuje kolejną niedzielę Adwentu i jest tego
dnia podczas wspólnej modlitwy lub posiłku zapalana. Pomysł na wieńce
adwentowe pojawił się w Niemczech ok. 1830 roku. Innym
przykładem tradycji zaczerpniętej od niemieckich luteran z tego okresu
jest kalendarz adwentowy. Służył on do odliczania dni
od pierwszego dnia Adwentu aż do Wigilii Bożego Narodzenia. Przykładem
naszych lokalnych zwyczajów związanych z okresem Adwentu
jest gra na ligawkach. Ligawka to wygięty łukowato, wykonany z drewna
instrument w formie rogu o długości około 1 metra. Grane na
nim smętne melodie przed wschodem słońca mają przypominać
ludziom o nieuchronnym nadejściu końca świata i obwieszczają nadejście
Syna Bożego. Zwyczaj ten ma związek z Roratami czyli mszą roratną.
Jest to pierwsza msza w okresie adwentu celebrowana o wschodzie
słońca. Jednak coraz częściej żeby umożliwić dzieciom udział w mszy
Roraty są przenoszone na wieczór, albo późne popołudnie.
Podczas Rorat, które są mszą wotywną dla Najświętszej Maryi Panny,
zapala się dodatkową świecę - roratkę, która symbolizuje

obecność czuwającej Maryi.

źródło: https://kalendarz.livecity.pl/adwent/2022

...............................................................................................................................................................

11 lutego 2022r.

Światowy Dzień Chorego, którego obchody organizowane są każdego roku na innym kontynencie, tym razem ma szczególną wymowę. Obchodzony będzie bowiem w Lourdes - miejscowości we Francji, która stała się celem niezliczonych pielgrzymek, ponieważ 11 lutego 1858 r. objawiła się tam Maryja Panna. W tej górzystej okolicy Maryja zechciała objawić swą macierzyńską miłość, jaką darzy zwłaszcza cierpiących i chorych. Od tamtego czasu daje nam dowody swej obecności i troski.
Wybór padł na sanktuarium w Lourdes, ponieważ w 2004 r. przypada 150. rocznica ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu. Właśnie 8 grudnia 1854 r. mój świętej pamięci poprzednik - bł. Pius IX wydał bullę dogmatyczną Ineffabilis Deus, w której napisał, że „nauka, która utrzymuje, iż Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia - mocą szczególnej łaski i przywileju Wszechmocnego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego - została zachowana nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest prawdą przez Boga objawioną” (DS 2803). W Lourdes Maryja w tamtejszym dialekcie powiedziała o sobie: „Jestem Niepokalane Poczęcie”.

2. Czyż Maryja nie chciała wskazać w tych słowach także na więź łączącą Ją ze zdrowiem i życiem? Jeśli przez grzech pierworodny na świecie pojawiła się śmierć, to przez zasługi Jezusa Chrystusa Bóg zachował Maryję od wszelkiej zmazy grzechu i przyszło do nas zbawienie i życie (por. Rz 5, 12-21).
Dogmat o Niepokalanym Poczęciu wprowadza nas w samo centrum tajemnicy stworzenia i odkupienia (por. Ef 1, 4-12; 3, 9-11). Bóg pragnął obdarzyć stworzonego przez siebie człowieka życiem w obfitości (por. J 10, 10), pod warunkiem jednak, że człowiek w sposób wolny odpowie na tę inicjatywę miłością. Odrzucając ten dar przez nieposłuszeństwo, które doprowadziło go do grzechu, człowiek zerwał życiodajny dialog ze Stwórcą. Bożemu „tak”, niosącemu pełnię życia, przeciwstawił swoje „nie”, płynące z pychy i przekonania o własnej samowystarczalności, które niesie śmierć (por. Rz 5, 19).
Cała ludzkość dotkliwie doświadczała owego zamknięcia się na Boga. Tylko Maryja z Nazaretu, ze względu na przyszłe zasługi Chrystusa, została poczęta bez skazy grzechu pierworodnego, dzięki czemu była całkowicie otwarta na przyjęcie Bożego zamysłu, a Ojciec Niebieski mógł w Niej urzeczywistnić plan powzięty w stosunku do ludzi.
Niepokalane Poczęcie zapowiada harmonijne współbrzmienie Bożego „tak” z owym „tak” Maryi, które wypowie Ona z całkowitym zawierzeniem, kiedy anioł przyniesie Jej zwiastowanie z nieba (por. Łk, 1, 38). To Jej „tak”, wypowiedziane w imieniu ludzkości, na nowo otwiera światu bramy raju dzięki wcieleniu się Słowa Bożego w Jej łonie za sprawą Ducha Świętego (por. Łk 1, 35). Pierwotny zamysł stworzenia zostaje w ten sposób odnowiony i zyskuje nową moc w Chrystusie, a w tym zamyśle ma swoje miejsce także Ona - Matka Dziewica.
3. Oto dziejowy przełom: Niepokalane Poczęcie Maryi rozpoczęło wielkie dzieło odkupienia, które dokonało się za sprawą bezcennej krwi Chrystusa. Każdy człowiek jest powołany, aby w Nim w pełni się realizować, dążąc do doskonałej świętości (por. Kol 1, 28).
Niepokalane Poczęcie jest zatem niczym jutrzenka zapowiadająca promienny dzień Chrystusa, który przez swoją śmierć i zmartwychwstanie przywróci pełną harmonię między Bogiem a ludzkością. Jeśli Jezus jest źródłem życia, które zwycięża śmierć, to Maryja jest troskliwą Matką, która wychodzi naprzeciw oczekiwaniom swoich dzieci, wyjednując dla nich zdrowie ducha
i ciała. Takie właśnie orędzie płynie nieustannie z sanktuarium w Lourdes do wszystkich czcicieli Maryi i pielgrzymów. Taka jest także wymowa uzdrowień cielesnych i duchowych, jakie dokonują się w grocie w Massabielle.
Od dnia, kiedy objawiła się Bernadetcie Soubirous, Maryja „leczy” w tym miejscu cierpienia i choroby, przywracając licznym swoim dzieciom również zdrowie ciała. Jednakże cuda znacznie bardziej zdumiewające sprawia w duszach wierzących, otwierając je na spotkanie z Jej Synem Jezusem, który jest prawdziwą odpowiedzią na najgłębsze oczekiwania ludzkiego serca. Duch Święty, który w momencie wcielenia Słowa osłonił Ją swoim cieniem, przemienia dusze niezliczonych chorych, którzy do Niej się uciekają. Nawet wówczas, gdy nie otrzymują daru zdrowia fizycznego, mogą zawsze uzyskać inny, znacznie cenniejszy - nawrócenie serca, źródło pokoju i wewnętrznej radości. Ten dar przemienia ich życie, czyni ich apostołami Chrystusowego krzyża, który jest znakiem nadziei nawet w chwilach najtrudniejszych
i najbardziej dotkliwych prób.

4. W liście apostolskim Salvifici doloris napisałem, że cierpienie jest częścią doczesnego doświadczenia człowieka, który musi nauczyć się je akceptować i przezwyciężać (por. nr 2: L’Osservatore Romano, wyd. polskie, nr 1-2/1984, s. 3). Jakże jednak byłoby to możliwe, jeśli nie mocą Chrystusowego krzyża?
W śmierci i zmartwychwstaniu Odkupiciela ludzkie cierpienie znajduje swój najgłębszy sens i zbawczą wartość. Całe brzemię ludzkich udręk i cierpień zawarte jest w tej tajemnicy Boga, który przyjmując naszą ludzką naturę, tak bardzo uniżył samego siebie, że stał się „grzechem dla nas” (por. 2 Kor 5, 21). Na Golgocie wziął na swoje barki ciężar win wszystkich ludzi i w poczuciu opuszczenia wołał do Ojca: „...czemuś Mnie opuścił?” (Mt 27, 46).
Z paradoksu krzyża rodzi się odpowiedź na najbardziej niepokojące nas pytania. Chrystus cierpi za nas: bierze na siebie cierpienie wszystkich i je odkupia. Chrystus cierpi z nami, pozwalając nam dzielić z Nim nasze cierpienia. Zjednoczone z cierpieniem Chrystusa ludzkie cierpienie staje się środkiem zbawienia. Oto dlaczego człowiek wierzący może powiedzieć za św. Pawłem: „Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony dopełniam niedostatki udręk Chrystusa w moim ciele dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24). Cierpienie przyjmowane z wiarą staje się jakby bramą wprowadzającą w tajemnicę odkupieńczego cierpienia Chrystusa. Takie cierpienie nie odbiera już pokoju i szczęścia, bo opromienia je blask zmartwychwstania.

5. U stóp krzyża cierpi w milczeniu Maryja, włączona w szczególny sposób
w cierpienia Syna, ustanowiona Matką ludzkości, gotowa orędować za każdym człowiekiem, aby mógł dostąpić zbawienia (por. Jan Paweł II, Salvifici doloris, 11 lutego 1984 r., L’Osservatore Romano, wyd. polskie,
nr 1-2/1984, ss. 6-7)). W Lourdes nietrudno jest pojąć ten szczególny udział Matki Bożej w zbawczej misji Chrystusa. Cud Niepokalanego Poczęcia przypomina ludziom wierzącym tę fundamentalną prawdę: zbawienie można osiągnąć jedynie przez uległe podporządkowanie się zamysłowi Ojca, który chciał odkupić świat przez śmierć i zmartwychwstanie swego Jednorodzonego Syna. Przez chrzest wierzący zostaje włączony w ten zbawczy zamysł i oczyszczony z grzechu pierworodnego. Choroba i śmierć, choć pozostają częścią ziemskiej egzystencji, tracą swą negatywną wymowę. W świetle wiary śmierć ciała, pokonana przez śmierć Chrystusa (por. Rz 6, 4), staje się nieuniknionym etapem drogi ku pełni nieśmiertelnego życia.

6. W naszej epoce dokonał się ogromny postęp w zakresie nauki o życiu - fundamentalnym darze Boga, nad którym powierzono nam pieczę. Życie należy przyjąć, szanować i ochraniać od jego początku aż po naturalny kres. Wraz z życiem trzeba chronić rodzinę - kolebkę każdego rodzącego się życia.
Mówi się dziś powszechnie o „inżynierii genetycznej” - określenie to ma wskazywać na niezwykłe możliwości oddziaływania na same źródła życia, jakie otwiera przed nami współczesna nauka. Należy popierać wszelki autentyczny postęp na tym polu, pod warunkiem, że nauka szanować będzie zawsze prawa i godność człowieka od chwili jego poczęcia. Nikt bowiem nie może rościć sobie prawa do niszczenia ludzkiego życia albo bezkarnego manipulowania nim. Szczególnym zadaniem duszpasterzy służby zdrowia jest uwrażliwianie osób pracujących w tej delikatnej dziedzinie, ażeby czuły się zawsze zobowiązane do służenia życiu.
Przy okazji Światowego Dnia Chorego pragnę podziękować wszystkim osobom zaangażowanym w duszpasterstwo służby zdrowia, zwłaszcza biskupom, którzy w poszczególnych Konferencjach Episkopatu zajmują
się tą dziedziną, kapelanom, proboszczom i pozostałym duszpasterzom, zakonom i zgromadzeniom zakonnym, wolontariuszom i wszystkim, którzy w obliczu choroby, cierpienia i śmierci niestrudzenie składają przekonujące świadectwo o śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa.
Słowa wdzięczności pragnę skierować też do pracowników służby zdrowia, do personelu medycznego i paramedycznego, do naukowców, zwłaszcza tych, którzy pracują nad nowymi lekami, oraz do tych, którzy zajmują się produkcją leków dostępnych także dla osób mniej zamożnych.
Wszystkich zawierzam Najświętszej Maryi Pannie, czczonej w sanktuarium w Lourdes jako Niepokalanie Poczęta. Niech Ona pomaga każdemu chrześcijaninowi dawać świadectwo, że jedyną prawdziwą odpowiedzią na chorobę, cierpienie i śmierć jest Chrystus, nasz Pan, który dla nas umarł
i zmartwychwstał.
W tym duchu z całego serca udzielam specjalnego apostolskiego błogosławieństwa wszystkim uczestnikom obchodów Dnia Chorego.

źródło: NiedzielaWatykan, 1 grudnia 2003 r. Za L’Osservatore Romano,
wyd. polskie, nr 2/2004

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

6 stycznia Kościół obchodzi Uroczystość Objawienia Pańskiego.

Jest to, obok Wielkanocy, najstarsze święto chrześcijańskie. W II w. w ten dzień wspominano Chrzest Pański, w IV w. w Tracji i Egipcie świętowano Epifanię, czyli wydarzenia z życia Jezusa, takie jak narodzenie, chrzest w Jordanie, pokłon Mędrców, cud w Kanie. W V w. Objawienie Pańskie stało się świętem ogólno kościelnym.

W Polsce 6 stycznia zwany jest świętem Trzech Króli. Ewangelia nie nazywa jednak przybyłych ze Wschodu wędrowców królami, lecz Mędrcami, oraz nie podaje ich liczby. Można się tylko domyślać, że było ich trzech, skoro przynieśli trzy dary. Królami mogła nazwać ich tradycja pod wpływem Psalmu 72, który znajduje
się w tekstach liturgicznych tej uroczystości: „Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary, królowie Szeby i Saby złożą daninę”. Imiona Kacper, Melchior i Baltazar nadano Mędrcom dopiero w IX w. Legenda głosi, że po powrocie do swoich krajów królowie zrzekli się tronów, aby głosić wiarę w Chrystusa, a dożywszy sędziwego wieku, doczekali chwili, kiedy po Wniebowstąpieniu Pańskim Tomasz Apostoł udzielił im sakramentów, a nawet sakry biskupiej.

Dary, jakie przynieśli Mędrcy małemu Jezusowi, mają swoje znaczenie: złoto oznacza, że Jezus Chrystus jest Królem całego świata, kadzidło mówi o Chrystusie Kapłanie, zaś mirra, balsam, którym namaszczano zmarłych, wskazuje
na ludzką naturę Jezusa i w konsekwencji zapowiada Jego śmierć.

Od końca średniowiecza na pamiątkę tych darów święcono pierścionki jako złoto, żywicę jako kadzidło oraz ziarnka jałowca jako mirrę, a także dodatkowo wodę
na pamiątkę chrztu Jezusa oraz kredę. Dziś święcimy kadzidło i kredę.

Po powrocie z kościoła święconą kredą piszemy inicjały imion trzech królów, oddzielając je krzyżykami (K+M+B) wraz z cyframi bieżącego roku. Można także napisać C+M+B (Christus Mansoni Benedicat), co oznacza „Niech Chrystus błogosławi temu domowi”. Litery na drzwiach świadczą o tym, że w domu mieszka chrześcijańska rodzina.

Nazwa „Objawienie Pańskie” tłumaczy sens tej uroczystości. Jezus Chrystus objawia się światu, to znaczy, że przyszedł na ziemię nie tylko dla wybranego
przez Boga narodu, ale dla wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek żyli i będą żyć. modlitw i mirrę naszego cierpienia. Pójdźmy tam, gdzie Jezus rodzi się każdego dnia, na ołtarzach naszych Kościołów. Prośmy o błogosławieństwo dla rodzin. Wyznajmy wiarę, znacząc litery na drzwiach naszych domów i zadbajmy, żeby
to była kreda poświęcona i przyniesiona z Kościoła, a nie pożyczona od sąsiada.

Agnieszka
Szymańska

https://niezbednik.niedziela.pl/artykul/187/Objawienie-Panskie

.................................................................

ADWENT 2021

List Biskupa Radomskiego na Pierwszą Niedzielę Adwentu 2021 r.

Drodzy bracia i siostry!

Rozpoczynamy okres adwentu, który jest czasem nadziei i szansą na odnowienie

naszego życia z Bogiem.

Mamy wiele doświadczeń duchowych, dzięki którym potrafimy dostrzec i z oddaniem

przeżywać dary udzielone nam przez Boga. Stajemy dziś z dziękczynieniem

za ofiarowane życie i opiekę Bożej Opatrzności, szczególnie w czasie

pandemii i wśród wielu tajemnic cierpienia.

Doceniamy wszelkie owoce Miłości Boga, jakie wypełniają nasze życie dzięki ofiarności innych

ludzi i które sami z oddaniem staramy się rozwijać w każdym człowieku.

Nade wszystko, pragniemy dziękować za dar wiary, dzięki której odkrywamy,

że Bóg żyje i chce, abyśmy z Nim żyli.

Ostatnie miesiące przyniosły wiele wydarzeń, w których mogliśmy docenić wartość wspólnoty

i przeżyć w naszych parafiach tajemnice wiary. Wśród nich szczególne miejsce miało

dzieło Jerycha Rodzin. Razem z wami dziękuję Bogu za tak obfite dary Jego łaski,

jakie stały się naszym udziałem.

Oddanie duszpasterzy i animatorów życia religijnego w parafiach, owoce sprawowanych

sakramentów, duchowa siła płynąca ze wspólnej modlitwy oraz trwanie

na indywidualnej i rodzinnej adoracji przed Najświętszym Sakramentem,

są zauważalnymi znakami szczerości serca i ufności wobec Boga.

Niech przemożne orędownictwo Matki Najświętszej i Świętego Józefa wspiera

wszystkich małżonków, uświęca rodziny i przyczynia się do umocnienia wiary w naszej diecezji.

Chcemy być ludźmi sprawiedliwymi, szanującymi iz troską przeżywającymi ofiarowane

nam przez Boga dobro.

Dlatego warto, abyśmy razem z prorokiem Jeremiaszem wyznali dziś:

„Pan naszą sprawiedliwością” (Jr 33,16).

Dzisiejszy fragment Ewangelii według świętego Łukasza stawia nas wobec ludzi dostrzegających wokół siebie wiele znaków i doświadczających bezradności wobec trudów i zagrożeń

dla swojego życia. Nie chcemy zamknąć oczu i naszych serc wobec tych,

którzy czekają na świadków dobroci Boga, potrzebują wsparcia i często

wśród ogromu wyzwań tracą nadzieję. Każdy z nas powinien z odpowiedzialnością

przyjąć hasło nowego roku duszpasterskiego: „Posłani w pokoju Chrystusa”

i tak przeżywać Sakrament Eucharystii, żeby nie tylko potwierdzić swój

udział we Mszy Świętej, ale dzięki duchowym darom stać się dla innych

drogą do spotkania Boga i doświadczenia Jego opieki.

Wiemy, że taka postawa nie jest prosta iniezmiennie ważne jest wołanie o dojrzałość naszej wiary.

Bóg zachęca nas dzisiaj, abyśmy razem z psalmistą prosili Go: „Daj mi poznać

Twoje drogi Panie i naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami. Prowadź mnie

w prawdzie według swych pouczeń, Boże i Zbawco w Tobie mam nadzieję”

(Ps 25,4bc-5ab). Pragniemy także z odpowiedzialnością przyjąć przywołane

dzisiaj słowa Św. Pawła, który prosi abyśmy stawali się coraz

doskonalszymi, a nasze serca niech zostaną utwierdzone w pragnieniu świętości Boga

(Por. 1 Tes, 3,13; 4,1).

Tyle razy już słyszeliśmy w naszym życiu wezwanie do poprawy i zachętę do troski o świętość.

Czy prośby te przyniosły jakieś efekty? Czy słysząc o świętości innych,

których nazywamy świadkami Boga, rodzi się w nas chęć ich naśladowania

istaramy się odnaleźć w naszym życiu podobne drogi wiary?

Mija jedenaście tygodni od beatyfikacji Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Z radością przeżywaliśmy uroczystość jego beatyfikacji i z nadzieją przywołujemy

jego wstawiennictwa. Co nam mówi o świętości Boga jego życie i wiara?

Wśród tak wielkiego bogactwa jego słów i czynów wyjątkowe miejsce zajmują

Jasnogórskie Śluby Narodu Polskiego, z których błogosławiony Stefan uczynił nie tylko program

życia Kościoła, ale przede wszystkim były codziennym pragnieniem

jego życia i drogą świętości. Nic nie straciło na wartości pragnienie życia

z Bogiem, którego Królewska godność jest wezwaniem, aby wszystkie nasze

starania miały swe źródło w Bogu i były znakiem wiary

w życiu „osobistym, rodzinnym, narodowym i społecznym”.

Jak ważne jest w każdym czasie wołanie, a dziś chcemy przyjąć je do

siebie, abyśmy żyli w łasce Boga i wspierali innych w tych pragnieniach.

Nie bądźmy obojętni na błaganie, abyśmy porzucili grzechy i stali się „Domem Bożym

i Bramą Niebios dla pokoleń wędrujących przez polską ziemię do wiecznej Ojczyzny”.

Nasze decyzje, choć mogą być komentowane jako wypełnienie obowiązku

religijnego, stają się źródłem działania w nas mocy miłości, pokoju,

dobroci i wierności samego Boga. Dla Niego nie ma nic niemożliwego!

(Por. Łk 1, 37)

Przeżywając adwent jako czas nadziei, stajemy szczególnie przy wszystkich,

którzy oczekują na narodziny dziecka i z wielkim poświęceniem troszczą się o poszanowanie życia.

Gromadząc się na Mszach Roratnich i przygotowując się na Boże

Narodzenie, wraz z błogosławionym Stefanem stajemy z dziękczynieniem

za bogactwo Miłości Boga wpisane w małżeństwo i rodzinę.

Każdy z nas czerpie ze skarbca rodziny. Każdy, choć w różny sposób, powinien

przyczynić się do rozwijania darów, jakie wnosi w życie małżonków

sakrament małżeństwa i jakie rodzice ofiarują dzieciom pragnąc

„wychować młode pokolenie w wierności Chrystusowi”.

Niech bliska będzie wszystkim rodzicom, wychowawcom i duszpasterzom

wytrwała troska o przekazanie dzieciom i młodzieży prawd wiary poprzez

lekcje religii i katechezę parafialną. Jak bardzo potrzebują oni naszej

pomocy w doświadczeniu bliskości Pana Boga i włączeniu się w życie Kościoła.

Nasza wspólnota z Bogiem jest siłą tych darów, które ofiarujemy innym.

Jak wyraźną odpowiedzią na hasło nowego

roku duszpasterskiego: „Posłani w pokoju Chrystusa”

jest prośba z kolejnego Jasnogórskiego Ślubu,

aby „wszystkie Dzieci Narodu żyły w miłości i sprawiedliwości, w zgodzie i pokoju”.

Gdy słowa te staną się zobowiązaniem naszego życia na każdy dzień,

wówczas nigdy nie zrezygnujemy z walki o usunięcie wad i będziemy

wytrwali w trosce o cnoty „wierności i sumienności, pracowitości

i oszczędności, wyrzeczenia się siebie i wzajemnego poszanowania,

miłości i sprawiedliwości społecznej”.

Drodzy bracia i siostry!

Błogosławiony Kardynał Stefan Wyszyński

całe swe życie i drogę świętości zawierzył Matce Bożej. Poprzez dzieło

Jerycha Rodzin, my także zawierzyliśmy szczególnej opiece Maryi

nasze rodziny, diecezję i każdego z nas. Przed nami 30. rocznica powstania

diecezji radomskiej, jaką będziemy obchodzili 25 marca.

Niech nasza duchowa troska i oddanie dla Matki Bożej, będzie także przygotowaniem

doprzeżycia 50. rocznicy rozpoczęcia peregrynacji w naszych parafiach

Kopii Cudownego Wizerunku Jasnogórskiego, który po latach „aresztowania”

przez władze Polski Ludowej, 18 czerwca 1972 roku wrócił na szlak

nawiedzenia właśnie w Radomiu.

Niech przeżywane przez nas tajemnice

Zbawienia w obecnym czasie przyniosą umocnienie wiary i zjednoczenie

wspólnoty naszej diecezji na przyszłość ofiarowaną nam przez Boga.

Wasz biskup Marek

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Radom, dnia 18 lutego 2021 r.

DEKRET

Przyjmując z ufnością dar Roku Świętego Józefa, jaki z woli Papieża Franciszka trwa do 8 grudnia 2021 roku i mając na względzie dobro duchowe wiernych Diecezji Radomskiej, niniejszym ustanawiam jubileuszowe kościoły stacyjne i powierzam posługującym tam duszpasterzom troskę o umocnienie życia wiary modlących się w tych świątyniach wiernych:

• kościół parafialny Św. Józefa Robotnika (Gózd Stary w dekanacie jedlińskim);

• kościół parafialny Opieki Św. Józefa (Jedlnia - Letnisko w dekanacie radomskim północnym);

• kościół rektoralny Św. Józefa (Kozienice w dekanacie kozienickim);

• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Kuczki w dekanacie radomskim północnym);

• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Krzyżanowice w dekanacie iłżeckim);

• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Radom w dekanacie radomskim południowym);

• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Skarżysko-Kamienna

w dekanacie skarżyskim);

• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Zarzecze w dekanacie zwoleńskim).

Wszystkim, którzy będą modlić się w kościołach stacyjnych oraz tym, którzy będą przywoływać opieki Św. Józefa, z serca błogosławię.

† Marek Solarczyk

Biskup Radomski

Ks. Marek Fituch

Wicekanclerz

Wskazania Penitencjarii Apostolskie

dla pragnących uzyskać dar Świętych Odpustów

w Roku Świętego Józefa

(Dekret Penitencjarii Apostolskiej, Prot. N. 866/20/I z dnia 8 grudnia 2020 r.)

W Roku św. Józefa odpust zupełny można uzyskać pod zwykłymi warunkami (sakramentalna spowiedź, Komunia eucharystyczna oraz modlitwa zgodna z intencjami Ojca Świętego) oraz za spełnienie jednego z aktów pobożności:

• półgodzinne rozważanie Modlitwy Pańskiej (“Ojcze Nasz”) lub udział w dniu skupienia zawierającym rozważanie o Św. Józefie,

• spełnienie uczynku miłosierdzia względem duszy lub ciała,

• odmówienie części różańca w rodzinie lub przez narzeczonych,

• codzienne powierzenie swojej pracy opiece św. Józefa i modlitwę za wstawiennictwem św. Józefa za poszukujących pracy i starających się o jej godność,

• odmówienie Litanii do św. Józefa lub innej modlitwy w intencji prześladowanych chrześcijan,

• modlitwę do św. Józefa w: uroczystość św. Józefa (19 marca), wspomnienie św. Józefa Robotnika (1 maja), 19 dnia każdego miesiąca i w każdą środę (dzień poświęcony św. Józefowi).

W szczególny sposób dar odpustu jest rozszerzony na osoby w podeszłym wieku, chorych, umierających i tych, którzy z usprawiedliwionych racji nie mogą wyjść z domu, a którzy odrywając się w duchu od wszelkiego grzechu oraz z intencją wypełnienia, gdy tylko to będzie możliwe, zwykłych warunków, odmówią w domu lub tam, gdzie zatrzymuje ich przeszkoda, modlitwę do Świętego Józefa i ofiarują z ufnością Bogu boleści i niedogodności własnego życia.

Radom, dnia 18 lutego 2021 r.

DEKRET

Przyjmując z ufnością dar Roku Świętego Józefa, jaki z woli Papieża Franciszka trwa do 8 grudnia 2021 roku i mając na względzie dobro duchowe wiernych Diecezji Radomskiej, niniejszym ustanawiam jubileuszowe kościoły stacyjne i powierzam posługującym tam duszpasterzom troskę o umocnienie życia wiary modlących się w tych świątyniach wiernych:

• kościół parafialny Św. Józefa Robotnika (Gózd Stary w dekanacie jedlińskim);
• kościół parafialny Opieki Św. Józefa (Jedlnia - Letnisko w dekanacie radomskim północnym);
• kościół rektoralny Św. Józefa (Kozienice w dekanacie kozienickim);
• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Kuczki w dekanacie radomskim północnym);
• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Krzyżanowice w dekanacie iłżeckim);
• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Radom w dekanacie radomskim południowym);
• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Skarżysko-Kamienna
w dekanacie skarżyskim);
• kościół parafialny Św. Józefa Oblubieńca NMP (Zarzecze w dekanacie zwoleńskim).

Wszystkim, którzy będą modlić się w kościołach stacyjnych oraz tym, którzy będą przywoływać opieki Św. Józefa, z serca błogosławię.

† Marek Solarczyk
Biskup Radomski
Ks. Marek Fituch
Wicekanclerz

Wskazania Penitencjarii Apostolskie
dla pragnących uzyskać dar Świętych Odpustów

w Roku Świętego Józefa

(Dekret Penitencjarii Apostolskiej, Prot. N. 866/20/I z dnia 8 grudnia 2020 r.)

W Roku św. Józefa odpust zupełny można uzyskać pod zwykłymi warunkami (sakramentalna spowiedź, Komunia eucharystyczna oraz modlitwa zgodna z intencjami Ojca Świętego) oraz za spełnienie jednego z aktów pobożności:
• półgodzinne rozważanie Modlitwy Pańskiej (“Ojcze Nasz”) lub udział w dniu skupienia zawierającym rozważanie o Św. Józefie,
• spełnienie uczynku miłosierdzia względem duszy lub ciała,
• odmówienie części różańca w rodzinie lub przez narzeczonych,
• codzienne powierzenie swojej pracy opiece św. Józefa i modlitwę za wstawiennictwem św. Józefa za poszukujących pracy i starających się o jej godność,
• odmówienie Litanii do św. Józefa lub innej modlitwy w intencji prześladowanych chrześcijan,
• modlitwę do św. Józefa w: uroczystość św. Józefa (19 marca), wspomnienie św. Józefa Robotnika (1 maja), 19 dnia każdego miesiąca i w każdą środę (dzień poświęcony św. Józefowi).
W szczególny sposób dar odpustu jest rozszerzony na osoby w podeszłym wieku, chorych, umierających i tych, którzy z usprawiedliwionych racji nie mogą wyjść z domu, a którzy odrywając się w duchu od wszelkiego grzechu oraz z intencją wypełnienia, gdy tylko to będzie możliwe, zwykłych warunków, odmówią w domu lub tam, gdzie zatrzymuje ich przeszkoda, modlitwę do Świętego Józefa i ofiarują z ufnością Bogu boleści i niedogodności własnego życia.

Radom, dnia 18 lutego 2021 r.

Radom, dnia 18 lutego 2021 r.

Wskazania Penitencjarii Apostolskie
dla pragnących uzyskać dar Świętych Odpustów

w Roku Świętego Józefa

Kliknij, aby edytować treść...